Er was eens...

Mijn mama en papa trouwden op een heerlijke lentedag 3 jaar geleden. Zij hadden reeds vooraf besproken dat ze graag vlug een kindje wilden. En zo brachten ze hun theorie over de bloemetjes en de bijtjes in de praktijk. Maar na een jaar was er nog steeds geen kindje. Alle lieve mensen rondom hen begonnen zich vragen te stellen over de uitbreiding van het gezinnetje.

Na een tijdje besloten mama en papa medische hulp in te schakelen, en na een lange lijdensweg van inseminaties, hormonenn bloed prikken, injecties, pick-ups, IVF- en ICSI-toestanden besloten ze te stoppen met de hoogtechnologische medische hulpjes.

Mama en papa werden zich bewust dat ze geen eigen kindjes konden hebben en hadden allebei verdriet. Maar mama en papa zijn sterk en blijven nooit bij de pakken zitten. Mama koos voor een andere job en papa werd de perfecte? leraar. Hun gedachten waren elders. Maar zoals jullie mama en papa kennen zochten ze naar een alternatief om hun gezinnetje te vergroten. Adoptie zagen ze allebei wel zitten. Of het nu een kindje van eigen vlees en bloed is of een kindje dat uit het buitenland komt en geen mama en papa heeft maakte voor hen weinig uit. Ze wilden allebei meer zin aan hun leven geven en hun ervaring en levensvreugde delen met hun kindje. Zo gezegd, zo gedaan.

Mama (ge kent ons mama he) zocht alle nodige informatie op over adoptie. En zo begon de tocht naar adoptie. Gesprekken met sociologen, psychologische onderzoeken, medisch onderzoek, uitgebreide dossiers samenstellen, vertalingen, etc... En uiteindelijk vertrok het dossier eind december naar Thailand.

Even daarna (minder dan een week!), op 19 december ontdekte mama dat ze zwanger was! Een wonder, oh een wonder. Eerst konden mama en papa dit niet geloven en deden ze nog een extra bloedtest bij de dokter. Opnieuw werd het bevestigd. Wat waren ze blij en ook zo verrast! Eind december kregen ze een eerste fotootje van mij (echo). Alles leek in orde te zijn. Mama en papa waren nog steeds blij maar wel een beetje twijfelend en bang. Mama had een "goede zwangerschap" zoals ze dat zeggen. Eerst wel misselijk, dan dik en dan nog dikker en dikker. Mama en papa hebben wel lang moeten wachten om het geslacht te kennen, tot 7 maanden heb ik alles goed verstopt.